ALBERT CAMUS EN TEILHARD DE CHARDIN

Ik zou deze middag willen spreken over Albert Camus en Teilhard de Chardin, daarbij vooral lettend op de vraag of zij ons bestaan absurd, zinloos, vinden en indien deze vraag bevestigend beantwoord moet worden, welke uitweg zij ons dan uit deze netelige positie kunnen wijzen. Ik zal het accent leggen op Camus en als conclusie aantonen hoe zijn denken door dat van Teilhard de Chardin wordt ‘voltooid’.
Ruim vijf jaar geleden, op 5 januari 1960, kwam Albert Camus, de veelbelovende Franse schrijver, door een auto-ongeluk om het leven. Het feit dat zijn oeuvre nog niet ‘af’ was, kan misschien verklaren waarom de zin ervan vaak niet juist gezien wordt. Te vaak nog beschuldigt men Camus ervan het menselijk bestaan als zinloos voor te stellen. Deze negatieve interpretatie van zijn werk berust waarschijnlijk op een niet volledig gelezen hebben van het oeuvre van deze schrijver, dat, beginnend bij L’Envers et l’Endroit, Keer en Tegenkeer uit 1937 en eindigend in 1957 met L’Exil et le Royaume, Koninkrijk en Ballingschap, als het ware in stijgende lijn zin en inhoud aan ons bestaan wil geven.

Juist bij Camus is het belangrijk zijn oeuvre als een zeer samenhangend geheel te beschouwen: zo niet, dan loopt men gevaar het verkeerd te interpreteren.
Zo er al sprake is van een absurd-verklaring van ons bestaan bij Camus, dan betreft dat een absurditeit die niet door Camus aan dat bestaan wordt toegekend. Niet Camus vond het bestaan absurd, maar de jongere generatie die juist de Tweede Wereldoorlog had meegemaakt. Voor deze generatie schreef hij zijn werken, waarin hij zoekt naar de waarden en de zin van het bestaan.

Lees verder in PDF....Klik Hier